Pistlar

Fyrir nokkrum árum gerðum við hjónin okkur ferð í Arenuna í Verona, þetta risastóra hringleikahús sem Rómverjar byggðu á fyrstu öld e.kr. og stendur þarna enn. Þegar Arenan var byggð stóð hún utan borgarmarkanna þar sem hún hlýtur að hafa blasað við úr öllum áttum og dregið til sín skemmtanaglaða íbúa úr nærliggjandi byggðum. Svo skínandi fögur, gerð úr rauðleitum kalksteini frá Valpolicella sem greinilega er endingargott byggingarefni.Það var mikil upplifun að ganga inn í þetta forna mannvirki. Óhjákvæmilega verður manni hugsað til þess fjölda sem þangað hefur sótt skemmtanir eða spennu síðustu tuttugu aldirnar.

Sem betur fer hafa viðhorf manna til skemmtana þó breyst með tímanum. Rómvejar skemmtu sér við að horfa á skilmingarþræla og villt dýr berjast fyrir lífi sínu og fengu jafnvel að hafa áhrif á það hvort lífum þeirra skyldi þyrmt eða ekki. Ljón, tígrisdýr, krókódílar, nashyrningr og margar aðrar dýrategundir voru sóttar til Afríku og Asíu og birnir til Skotlands til þess að eins að enda líf sitt í Arenunni mönnum til skemmtunar. Skilmingaþrælar börðust ýmist hver við annan eða við dýr og dýrum var att saman. Andrúmsloftið hlýtur að hafa verið hlaðið spennu og blóðlyktin legið í loftinu.

Tónlistin tekin við

Á síðari öldum sóttu menn þangað kappleiki og mót af geðfelldara tagi en í seinni tíð hefur tónlistin verið allsráðandi. Margir frægir tónlistamenn hafa haldið tónleika í Arenunni eða komið þar fram í óperum m.a. nokkrir landar t.d. Kristján Jóhannsson, Kristinn Sigmundsson og Björk. Um 1913 varð Arenan vettvangur fyrstu raunverulegu utanhúss-óperunnar í heimi og enn er hún talin ein sú mikilvægasta.

Að skynja söguna

En nú vorum við hjónin þarna komin til að njóta tónlistar á heimsmælikvarða. Sætin okkar voru í miðjum hringnum (arenunni) þar sem bardagarnir fóru fram forðum. Það átti að flytja óperuna Carmen eftir Georges Bizet með úrvals tónlistarfóki og glæsilegri sviðsetningu.

Fjöldi fólks var þarna bæði innlent og erlent, sumir á stuttbuxum og strigaskóm og aðrir  í sínu fínasta pússi. Spenna var í loftinu og hátíðarstemning, allir komnir til að  upplifa eitthvað alveg sérstakt, njóta óperusýningari í þessu einstaka forna mannvirki og það í hlýju kvöldloftinu undir stjörnubjörtum himni, myrkur skollið á og sviðið eitt  upplýst. Ég get því sannarlega mælt með því fyrir alla, óháð tónlistaráhuga að upplifla viðburð í Arenunni. 

Höfundur: Ólöf Oddgeirsdóttir

Valencia á Spáni er óneitanlega áhugaverð borg fyrir þá sem aðhyllast spennandi matargerð og menningu. Borgin býður upp á góðan mat, fallegan arkitektúr, skemmtilegt mannlíf og strönd.

Annar í morgunverði

Matarmenningin er um margt ólík okkar og ýmislegt sem kom mér spánskt fyrir sjónir í fyrstu, ekki síst seinni morgunverðurinn sem borðaður er um kl. 11 og kallast Almuerzo. Fyrri morgunverðurinn er yfirleitt léttur, kaffi og sætur biti eða croissant. 
Mun meira er lagt upp úr Almuerzo morgunverðinum. Hann er algengur bæði hjá vinnandi fólki og skólafólki og umburðarlyndi fólks er fullkomið gagnvart þessari máltíð, það bíður bara rólegt eftir að læknirinn eða bankafulltrúinn komi úr sínum Almerzo. 
Máltíðin inniheldur oft grillað brauð með tómatmauki eða marmelaði eða jafnvel Tortillas sem eru eggjakökur með  kartöflum. Bocadillos eru eins konar langlokur og skólafólk borðar þær mikið með nýkreistum appelsínusafa. 
Máltíðinni lýkur gjarnan með sætum bita t.d. sandkökusneið en sandkakan er í miklu uppáhaldi hjá Spánverjum. Mér varð hugsað til ömmu minnar sem alltaf átti sandköku og bakaði í hverri viku. Kannski hún hafi lært það á Spánarferðum sínum þegar Íslendingar hófu að ferðast til Mallorca og fluttu heim nýjar matarhefðir.

Meginmáltíð dagsins – hádegistilboð

Nú var klukkan orðin 14 og þá er komið að hádegisverði, Comida. Við vorum stödd í Ruzafa hverfinu sem er sneisafullt af frábærum veitingastöðum. Helgi Þór annar samferðamaður minn var með lítinn veitingastað í huga, sem hann vildi endilega kynna mér og að sjálfsögðu segir maður ekki nei þegar matur og góður drykkur er annars vegar. Og enn var ég farin að borða. 
Stórkostlegri þriggja rétta máltíðinni lauk með sterkum espresso sem rann ljúflega niður. Engin ástæða til að gera sér vonir um að leggja af á svona degi. Margir veitingastaðir bjóða upp á 3ja rétta hádegistilboð fyrir aðeins 15-20 Evrur.
Nú skiptum við liði og ég hélt í verslunarleiðangur enda af nógu að taka í Valencia sé maður í þeim hugleiðingum. Við mæltum okkur þó mót aftur kl. 19.30 og þá auðvitað til að borða kvöldmat eða Cena. Nú átti að leiða mig í allan sannleikann um hefðir og venjur í kringum hina frægu spænsku Tapas rétti sem ég vissi að samferðamenn mínir þekktu mæta vel. Tapas eru smáréttir, heitir eða kaldir, ýmist borðaðir sem lystauki fyrir mat eða sem heil máltíð. 

Tapas af læknisráði

Í dag er algengt að fólk fari á milli Tapas-staða, fái sér einn drykk og kannski tvo Tapas rétti á hverjum stað til að uppfylla kvöldverðarþörf og félagslega þörf um leið. Óvíst er um tilkomu þessarar smárétta hefðar en ein skemmtileg kenning er sú að Alfons 10. Spánarkonungur hafi náð sér eftir veikindi þegar hann samkvæmt læknisráði tók að neyta drykkjar og matar í smáskömmtum oft yfir daginn en þannig á Tapas smárétta hefðin að hafa orðið til. 
Eitt er þó víst að Tapas réttir hafa  náð miklum vinsældum og útbreiðslu um allan heim, jafnvel á Íslandi. Fjölbreytnin og úrvalið er þó auðvitað hvergi meira en á Spáni og sjálfsagt að nota tækifærið til að kynnast þeirri einstöku hefð í sínu heimalandi.
Allt þetta og margt fleira ætlum við að kynna okkur betur í ferðunum til Valencia í vor.

Kveðja, Ásta Björk

Valencia fyrir fólkið

Það er ekki ofsögum sagt að Valencia sé einstaklega heillandi borg. Hún er sérlega vinaleg og þægileg að ferðast um þrátt fyrir að vera þriðja stærsta borg Spánar. 

Eitt af því sem vakti athygli mína þegar ég kom þar fyrst er hversu margt hefur verið gert til að bæta lífsgæði íbúa með skemmtilegri blöndu af grænum svæðum og frjóum hugmyndum. 

Turia garðurinn 

Að koma í þennan ótrúlega garð í Valenciu-borg á Spáni var mikil upplifun. Garðurinn sem er staðsettur í gömlum árfarvegi þar sem fljótið Turia streymdi í gegnum borgina en flaut gjarnan yfir bakka sína með tilheyrandi tjóni. 

LESA ÁFRAM

Fyrir stuttu sýndi ríkissjónvarpið heimildarmynd með eldhúsgyðjunni sívinsælu henni Nigellu Lawson  þar sem hún kynnti fyrir okkur guðmóður ítalskrar matargerðar í Bretlandi. Sú merkiskona er á tíræðisaldri og heitir Anna del Conte, afkastamikill matreiðslubókahöfundur í Bretlandi. Ástríða og nálgun Önnu á matargerð hefur heillað bresku þjóðina um árabil, verið bæði heimiliskokkum og matreiðslumönnum innblástur. Yfirskrift myndarinnar er „Kokkurinn sem breytti lífi okkar” og má enn finna á sarpinum hjá RUV. 

Einfaldleikinn er bestur

Anna del Conte fæddist í Mílanó en í seinni heimsstyrjöldinni fluttist hún með foreldrum sínum til Emilia-Romagna héraðs þar sem fjölskylduvinur skaut yfir þau skjólshúsi meðan á stríðinu stóð. Þar bjó fjölskyldan í miðri matarkistu Po-sléttunnar og naut fjölbreytts fæðuframboðs í takt við árstíðirnar.  Anna lærði við þessar aðstæður að töfrarnir í matargerð væru fólgnir í einfaldleikanum: virðingu fyrir góðu hreinu hráefni og ástríðu fyrir matseldinni. Gott ferskt hráefni þarf ekki flókna matreiðslu enda eru matreiðslubækur henna skrifaðar fyrir venjulegt fólk en ekki Michelin kokka. Matreiðslan snýst um að næra. 

Vínuppskeruferðir og Sælkeragöngur

Þegar ég hlustaði á Önnu del Conte rann upp fyrir mér að þessi nálgun væri einmitt það sem Fararsnið hefur lagt mikla áherslu á í Sælkeragöngum og Vínuppskeruferðum. Í ferðum Fararsniðs er ekki innifalið hálft fæði á hóteli eins og víða tíðkast heldur er lögð sérstök áhersla á að velja einstaka veitingastaði sem venjulegur ferðamaður rambar ekki svo auðveldlega inn á á ferðalagi sínu. Hráefnið er fengið úr héraði, maturinn unninn frá grunni á staðnum og pastað rennt í eldhúsinu fyrr um daginn. Ástríðan fyrir matargerðinni skilar sér beint til gestanna, upplifun sem eykur skilning á þeim svæðum sem ferðast er um.

Fyrsta vínuppskeruferðin er uppseld hjá okkur í ár en nokkur sæti eru enn laus 25. september og 2.október. Í þeim ferðum fáum við kennslu í ítalskri matargerð, kynnumst ostagerð, ólífusamlagi, heimsækjum vínkjallara, snæðum glæsilegar máltíðir og fáum holla hreyfingu í bland. 

Kveðja, Guðbjörg